به گزارش مشرق، اسراییل از طریق صادرات سلاح، فقط به دنبال سودآوری مالی نیست. معاملات سلاح اسراییل، ابزاری برای کسب مواضع سیاسی منطقه ای و جهانی برخی طرفها می باشد. اسراییل از این طریق، رأی سازمان ملل یک کشور را به نفع خود می کند و زمینه را برای مهاجرت یهودیان از کشور هدف به اسراییل فراهم می کند. این مسأله در کشورهایی مانند اتیوپی، آرژانتین، آفریقای جنوبی و زیمباوه، برای مهاجرت یهودیان به اسراییل مشهود بوده و هست. از سوی دیگر، اسراییل در معامله های سلاح، به جای دریافت وجه نقد و یا دلار، نیازهای خود در عرصه مواد خام حیاتی را تأمین می کند. مثلاً در معامله با برخی کشورهای نفت خیز، نفت و از برخی کشورهای دیگر همچون آفریقای جنوبی، اورانیوم دریافت می کند. علاوه بر این، اسراییل برای صادرات سلاح به دولتهایی که با آنها ارتباط ندارد، از طریق برخی شرکت هایی که در داخل کشور هدف قرار دارند، اقدام به فروش سلاح های خود به صورت غیرمستقیم می کند.
وزارت دفاع (جنگ) اسراییل، شبکه ای را با نام «حود ههنیت» (سرنیزه) در سطح جهان تأسیس کرده است که هدفش بازاریابی برای سلاح های اسراییلی است. عناصر این شبکه، ژنرال های ارتش و افسران اطلاعاتی، عناصر مذهبی و خاخام ها و برخی پیمانکاران می باشند. البته عناصر این شبکه با پوشش های مختلف فعالیت می کنند. طبق گزارشات امنیتی اسراییل، تاجران سلاح، حتی فعالیت خود را از خانواده هایشان نیز مخفی نگه می دارند. در اسراییل افرادی وجود دارند که در عرصه کشاورزی و آبیاری فعال هستند اما در حقیقت تاجر سلاح می باشند. به عبارت دیگر، کشاورزی و زراعت، پوششی برای فعالیتهای تسلیحاتی به شمار می رود. در کنار این شبکه، سازمان موساد (سرویس اطلاعات خارجی اسراییل) نیز شبکه ای سرّی را با هدف بازاریابی برای سلاح های اسراییلی، در بیش از 50 کشور جهان تأسیس کرده است. در همین راستا، اسراییل برای سهولت در امر صادرات سلاح، در اواخر سال 2014 میلادی، منشور بین المللی نظارت بر تجارت سلاح را امضا کرده است اما بدان رأی نداد. این به معنای آن نیست که اسراییل عضو این منشور نیست.
شرکت ها و کارخانجات فعال در عرصه صادرات سلاح اسراییل، تاکنون بیش از 600 نوع از تولیدات نظامی خود را به بازارهای خارجی در 130 دولت دنیا، صادر کرده اند. قبل از صادرات این سلاح ها، جنگ های رژیم صهیونیستی با طرفهای عربی و گروههای مقاومت، عرصه آزمایش و تجربه سلاح ها می شود. به عبارت دیگر، قبل از اینکه این سلاح ها توسط تجار و بازرگانان صهیونیستی در بازارهای جهانی معامله شود، از عملکرد آنها (در جنگ های اسراییل) اطمینان حاصل می شود.
صادرات سلاح اسراییل به 4 بخش تقسیم می شود:
1- مهمات و تسلیحات قدیمی: تسلیحاتی که دیگر در ارتش به کارگیری نمی شود، اصلاح و به روز می شود و سپس به دولتهایی که معمولاً جهان سومی ها هستند، فروخته می شود. صادرات این بخش از سلاح ها، به کشورهایی همچون آذربایجان، سودان جنوبی، رواندا و کنیا أظهر من الشمس است. حجم صادرات این نوع سلاح ها، به قاره آفریقا بیشتر بوده است. این مسأله از آمارهای منتشر شده نیز هویداست. بر همین اساس، صادرات تجهیزات و سلاح های نظامی اسراییل به قاره آفریقا در سال 2014، 40% نسبت به سال 2013 افزایش داشته است.
2- توافقات طولانی مدت: اسراییل طبق یک توافقنامه طولانی مدت، تجهیزات و ذخایر نظامی پیشرفته خود را به برخی طرفها می فروشد که در این راستا، شرکتهای نظامی اسراییل به نمایندگی از این رژیم با دولتها و طرفهای خریدار معامله می کنند. معاملات تسلیحاتی میان اسراییل و برخی کشورهای بزرگ منطقه ای و جهان همچون چین، هند و ترکیه، طبق همین توافقات نظامی و امنیتی وجود دارد.
3- توسعه مشترک سلاح: اسراییل با برخی کشورهای دنیا همچون آمریکا، آلمان و فرانسه، در تولید و توسعه برخی سلاح ها به صورت مشارکتی همکاری می کند. در این حالت اسراییل شرط می کند که این دولتها می بایست نسبتی از آنچه را که اسراییل به صورت مشترک با آنها تولید می کند، خریداری کنند. مهمترین طرفی که اسراییل در عرصه صادرات سلاح، با آن همکاری و هماهنگی تنگاتنگی دارد، آمریکاست و در این زمینه به ساخت، تولید و صادرات تجهیزات مهمی مانند سامانه ضد موشکی گنبد آهنین و هواپیمای بدون سرنشین اقدام می کند. لازم بذکر است که اسراییل بزرگترین صادرکننده هواپیمای بدون سرنشین در دنیاست.
4- مهمات و تسلیحات مازاد: اسراییل پس از تکمیل نیازهای نیروهای مسلح خود، بقیه تسلیحات و جنگ افزارهای مازاد خود را به کشورهای دنیا می فروشد.
همانطور که گفته شد مقوله صادرات امنیتی در رژیم صهیونیستی دارای 4 بخش است: الف) مشاوره امنیتی دستگاههای اطلاعاتی همچون موساد، شاباک و آمان به دستگاههای اطلاعاتی و نظامی کشورهای جهان. ب) صادرات و خرید و فروش انواع ادوات و تجهیزات الکترونیکی – امنیتی. ج) صادرات انواع جنگ افزارها و سلاح های نظامی و خرید و فروش آنها. د) آموزش نیروهای نظامی و شبه نظامی و تعلیم تاکتیک ها و استراتژی های جنگی.
در بین 4 بخش مذکور، تولید و فروش انواع سلاح های جنگی و نظامی که یکی از پر سودترین منابع مالی در دنیای امروز به شمار می رود، باعث شده است تا رژیم صهیونیستی نیز یکی از طرفهایی باشد که از این منبع، سود مالی هنگفتی کسب کند. در واقع صادرات صنایع نظامی و جنگی، یکی از پایه های اصلی اقتصاد اسراییل به شمار می رود. در همین راستا، 100 شرکت و کارخانه در عرصه ساخت، تولید و صادرات انواع تسلیحات نظامی و ادوات امنیتی در اراضی اشغالی 1948 فعال هستند که معروفترین آنها «رافائل» است. برخی از پرآوازه ترین این شرکت ها و کارخانجات عبارتند از: صنایع هوایی اسراییل (IAI)، صنایع نظامی اسراییل (IMI)، سولتام، تادیران، بیت شیمش، البیت و شرکت کشتی سازی (ISL). غالب این شرکت ها خصوصی هستند که با هدف سودآوری مالی فعالیت می کنند و همگی تحت نظارت وزارت دفاع می باشند.
اسراییل در دهه های 1960 و 1970 به دلیل تحریم از سوی دولتهای جهان، نمی توانست به سهولت سلاح های خود را صادر کند اما پس از توافقات صلح با اعراب، به صورت آشکار و گسترده در این عرصه فعالیت می کند. این رژیم پس از جنگ های 1967 و 1973، در عرصه صادرات سلاح بسیار رشد کرد، به گونه ای که در سال 1972، 50 میلیون دلار سود مالی کسب کرد و این رقم در سال 1980، به 700 میلیون دلار رسید. یک میلیارد دلار در سال 1987، ، دو میلیارد و 200 میلیون دلار در سال 1995، و سه میلیارد دلار در سال 2001، سود مالی صاردات سلاح برای اسراییل بوده است. این رشد فزاینده باعث شده است تا اسراییل در بین دولتهای صادرکننده سلاح در جهان، رتبه ششم (یا هفتم) را به خود اختصاص بدهد. البته برخی گزارش ها، رتبه چهارم را به این رژیم داده اند.این در صورتی است که اسراییل بزرگترین صادرکننده سلاح به کشورهای قاره آسیا نیز می باشد.
سه عامل اصلی در صادرات سلاح اسراییل وجود دارد که عبارتند از:
1- عوامل امنیتی – نظامی: طبق بسیاری از گزارش های سازمانهای اطلاعاتی دنیا، اسراییل در پشت پرده تسلیح گروههای جدایی طلب و تروریسم در منطقه غرب آسیا و قاره آفریقا قرار دارد؛گروههایی همچون کردهای عراق، حزب کتائب لبنان، نیروهای سودان جنوبی (قبل از جدایی از کشور سودان)، داعش و ... . سیاست این گروهها غالباً با سیاست خارجی اسراییل هم پوشانی دارد. طبق برخی گزارش ها، اسراییل جایگاه اول را در جهان در عرصه صادرات سلاح به مناطق درگیر در جنگ های طایفه ای، قومی و مذهبی به خود اختصاص داده است.
2- عوامل سیاسی: یکی از اهداف اصلی اسراییل از ایجاد معاملات تسلیحاتی با کشورها، ایجاد رابطه ای دیپلماتیک و نفوذ سیاسی در کشورهای هدف است.
3- عوامل اقتصادی: به دلیل ضعف ظرفیت های ژئوپولیتیکی در اسراییل همچون فقدان منابع طبیعی و حیاتی همچون نفت و معادن – که پایه هایی قوی برای اقتصاد یک دولت در عرصه صادرات به شمار می روند - اسراییل توان خود را بر تولید سلاح و صادرات صنایع نظامی متمرکز کرده است. در همین راستا، نکات ذیل جالب توجه است:
- صادرات نظامی اسراییل حدود 25% از اقتصاد اسراییل را تشکیل می دهد. دلیل این مسأله، اولویت استرتژی فراگیر اسراییل در دو بعد نظامی و اقتصادی است.
- اسراییل از این طریق فرصت های شغلی بسیار زیادی ایجاد کرده است و نسبت بیکاری را کاهش داده است.
- 75% از تولیدات صنایع امنیتی و نظامی اسراییل، به خارج از این رژیم صادر می شود.
- طبق قوانین اسراییل، اگر شرکتی نسبت صادراتش به تولیدش در سال، 25% افزایش داشته باشد، از دادن مالیات معاف می شود.
- 10% از تجارت سلاح جهان توسط اسراییل انجام می شود.
منبع: قدسنا
وزارت دفاع (جنگ) اسراییل، شبکه ای را با نام «حود ههنیت» (سرنیزه) در سطح جهان تأسیس کرده است که هدفش بازاریابی برای سلاح های اسراییلی است. عناصر این شبکه، ژنرال های ارتش و افسران اطلاعاتی، عناصر مذهبی و خاخام ها و برخی پیمانکاران می باشند. البته عناصر این شبکه با پوشش های مختلف فعالیت می کنند. طبق گزارشات امنیتی اسراییل، تاجران سلاح، حتی فعالیت خود را از خانواده هایشان نیز مخفی نگه می دارند. در اسراییل افرادی وجود دارند که در عرصه کشاورزی و آبیاری فعال هستند اما در حقیقت تاجر سلاح می باشند. به عبارت دیگر، کشاورزی و زراعت، پوششی برای فعالیتهای تسلیحاتی به شمار می رود. در کنار این شبکه، سازمان موساد (سرویس اطلاعات خارجی اسراییل) نیز شبکه ای سرّی را با هدف بازاریابی برای سلاح های اسراییلی، در بیش از 50 کشور جهان تأسیس کرده است. در همین راستا، اسراییل برای سهولت در امر صادرات سلاح، در اواخر سال 2014 میلادی، منشور بین المللی نظارت بر تجارت سلاح را امضا کرده است اما بدان رأی نداد. این به معنای آن نیست که اسراییل عضو این منشور نیست.
شرکت ها و کارخانجات فعال در عرصه صادرات سلاح اسراییل، تاکنون بیش از 600 نوع از تولیدات نظامی خود را به بازارهای خارجی در 130 دولت دنیا، صادر کرده اند. قبل از صادرات این سلاح ها، جنگ های رژیم صهیونیستی با طرفهای عربی و گروههای مقاومت، عرصه آزمایش و تجربه سلاح ها می شود. به عبارت دیگر، قبل از اینکه این سلاح ها توسط تجار و بازرگانان صهیونیستی در بازارهای جهانی معامله شود، از عملکرد آنها (در جنگ های اسراییل) اطمینان حاصل می شود.
صادرات سلاح اسراییل به 4 بخش تقسیم می شود:
1- مهمات و تسلیحات قدیمی: تسلیحاتی که دیگر در ارتش به کارگیری نمی شود، اصلاح و به روز می شود و سپس به دولتهایی که معمولاً جهان سومی ها هستند، فروخته می شود. صادرات این بخش از سلاح ها، به کشورهایی همچون آذربایجان، سودان جنوبی، رواندا و کنیا أظهر من الشمس است. حجم صادرات این نوع سلاح ها، به قاره آفریقا بیشتر بوده است. این مسأله از آمارهای منتشر شده نیز هویداست. بر همین اساس، صادرات تجهیزات و سلاح های نظامی اسراییل به قاره آفریقا در سال 2014، 40% نسبت به سال 2013 افزایش داشته است.
2- توافقات طولانی مدت: اسراییل طبق یک توافقنامه طولانی مدت، تجهیزات و ذخایر نظامی پیشرفته خود را به برخی طرفها می فروشد که در این راستا، شرکتهای نظامی اسراییل به نمایندگی از این رژیم با دولتها و طرفهای خریدار معامله می کنند. معاملات تسلیحاتی میان اسراییل و برخی کشورهای بزرگ منطقه ای و جهان همچون چین، هند و ترکیه، طبق همین توافقات نظامی و امنیتی وجود دارد.
3- توسعه مشترک سلاح: اسراییل با برخی کشورهای دنیا همچون آمریکا، آلمان و فرانسه، در تولید و توسعه برخی سلاح ها به صورت مشارکتی همکاری می کند. در این حالت اسراییل شرط می کند که این دولتها می بایست نسبتی از آنچه را که اسراییل به صورت مشترک با آنها تولید می کند، خریداری کنند. مهمترین طرفی که اسراییل در عرصه صادرات سلاح، با آن همکاری و هماهنگی تنگاتنگی دارد، آمریکاست و در این زمینه به ساخت، تولید و صادرات تجهیزات مهمی مانند سامانه ضد موشکی گنبد آهنین و هواپیمای بدون سرنشین اقدام می کند. لازم بذکر است که اسراییل بزرگترین صادرکننده هواپیمای بدون سرنشین در دنیاست.
4- مهمات و تسلیحات مازاد: اسراییل پس از تکمیل نیازهای نیروهای مسلح خود، بقیه تسلیحات و جنگ افزارهای مازاد خود را به کشورهای دنیا می فروشد.
همانطور که گفته شد مقوله صادرات امنیتی در رژیم صهیونیستی دارای 4 بخش است: الف) مشاوره امنیتی دستگاههای اطلاعاتی همچون موساد، شاباک و آمان به دستگاههای اطلاعاتی و نظامی کشورهای جهان. ب) صادرات و خرید و فروش انواع ادوات و تجهیزات الکترونیکی – امنیتی. ج) صادرات انواع جنگ افزارها و سلاح های نظامی و خرید و فروش آنها. د) آموزش نیروهای نظامی و شبه نظامی و تعلیم تاکتیک ها و استراتژی های جنگی.
در بین 4 بخش مذکور، تولید و فروش انواع سلاح های جنگی و نظامی که یکی از پر سودترین منابع مالی در دنیای امروز به شمار می رود، باعث شده است تا رژیم صهیونیستی نیز یکی از طرفهایی باشد که از این منبع، سود مالی هنگفتی کسب کند. در واقع صادرات صنایع نظامی و جنگی، یکی از پایه های اصلی اقتصاد اسراییل به شمار می رود. در همین راستا، 100 شرکت و کارخانه در عرصه ساخت، تولید و صادرات انواع تسلیحات نظامی و ادوات امنیتی در اراضی اشغالی 1948 فعال هستند که معروفترین آنها «رافائل» است. برخی از پرآوازه ترین این شرکت ها و کارخانجات عبارتند از: صنایع هوایی اسراییل (IAI)، صنایع نظامی اسراییل (IMI)، سولتام، تادیران، بیت شیمش، البیت و شرکت کشتی سازی (ISL). غالب این شرکت ها خصوصی هستند که با هدف سودآوری مالی فعالیت می کنند و همگی تحت نظارت وزارت دفاع می باشند.
اسراییل در دهه های 1960 و 1970 به دلیل تحریم از سوی دولتهای جهان، نمی توانست به سهولت سلاح های خود را صادر کند اما پس از توافقات صلح با اعراب، به صورت آشکار و گسترده در این عرصه فعالیت می کند. این رژیم پس از جنگ های 1967 و 1973، در عرصه صادرات سلاح بسیار رشد کرد، به گونه ای که در سال 1972، 50 میلیون دلار سود مالی کسب کرد و این رقم در سال 1980، به 700 میلیون دلار رسید. یک میلیارد دلار در سال 1987، ، دو میلیارد و 200 میلیون دلار در سال 1995، و سه میلیارد دلار در سال 2001، سود مالی صاردات سلاح برای اسراییل بوده است. این رشد فزاینده باعث شده است تا اسراییل در بین دولتهای صادرکننده سلاح در جهان، رتبه ششم (یا هفتم) را به خود اختصاص بدهد. البته برخی گزارش ها، رتبه چهارم را به این رژیم داده اند.این در صورتی است که اسراییل بزرگترین صادرکننده سلاح به کشورهای قاره آسیا نیز می باشد.
سه عامل اصلی در صادرات سلاح اسراییل وجود دارد که عبارتند از:
1- عوامل امنیتی – نظامی: طبق بسیاری از گزارش های سازمانهای اطلاعاتی دنیا، اسراییل در پشت پرده تسلیح گروههای جدایی طلب و تروریسم در منطقه غرب آسیا و قاره آفریقا قرار دارد؛گروههایی همچون کردهای عراق، حزب کتائب لبنان، نیروهای سودان جنوبی (قبل از جدایی از کشور سودان)، داعش و ... . سیاست این گروهها غالباً با سیاست خارجی اسراییل هم پوشانی دارد. طبق برخی گزارش ها، اسراییل جایگاه اول را در جهان در عرصه صادرات سلاح به مناطق درگیر در جنگ های طایفه ای، قومی و مذهبی به خود اختصاص داده است.
2- عوامل سیاسی: یکی از اهداف اصلی اسراییل از ایجاد معاملات تسلیحاتی با کشورها، ایجاد رابطه ای دیپلماتیک و نفوذ سیاسی در کشورهای هدف است.
3- عوامل اقتصادی: به دلیل ضعف ظرفیت های ژئوپولیتیکی در اسراییل همچون فقدان منابع طبیعی و حیاتی همچون نفت و معادن – که پایه هایی قوی برای اقتصاد یک دولت در عرصه صادرات به شمار می روند - اسراییل توان خود را بر تولید سلاح و صادرات صنایع نظامی متمرکز کرده است. در همین راستا، نکات ذیل جالب توجه است:
- صادرات نظامی اسراییل حدود 25% از اقتصاد اسراییل را تشکیل می دهد. دلیل این مسأله، اولویت استرتژی فراگیر اسراییل در دو بعد نظامی و اقتصادی است.
- اسراییل از این طریق فرصت های شغلی بسیار زیادی ایجاد کرده است و نسبت بیکاری را کاهش داده است.
- 75% از تولیدات صنایع امنیتی و نظامی اسراییل، به خارج از این رژیم صادر می شود.
- طبق قوانین اسراییل، اگر شرکتی نسبت صادراتش به تولیدش در سال، 25% افزایش داشته باشد، از دادن مالیات معاف می شود.
- 10% از تجارت سلاح جهان توسط اسراییل انجام می شود.
منبع: قدسنا
